اثر صعود ، شب مانی و فرود از ارتفاع بلند بر پاسخ های اینتر لوکین 6 (il-6) و کورتیزول سرم کوهنوردان

هدف از پژوهش حاضر بررسی پاسخ های اینترلوکین6 (il-6) و کورتیزول سرم کوهنوردان پس از صعود، شب مانی و فرود از ارتفاع3962 متری توچال بود. 13 کوهنورد(7مرد و 6 زن) به صورت داوطلب، با میانگین سنی 46/29 سال، قد 07/170سانتی متر، توده بدنی 71/65کیلوگرم و vo2max برابر با 35/45 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه با حداقل 3 سال سابقه کوهنوردی حرفه ای در این پژوهش شرکت کردند. نمونه های خونی طی 34 ساعت و در شش مرحله (پیش از صعود، بلافاصله و دو ساعت پس از صعود، پس از یک شب مانی، بلافاصله و دو ساعت پس از فرود) جمع آوری شد. یافته های پژوهش نشان داد میانگین il-6 سرم کوهنوردان از پیش از صعود تا بلافاصله پس از صعود افزایش معنا داری یافت و تا 2 ساعت پس از صعود همچنان بالا بود. سپس پس از یک شب مانی در ارتفاع 3962 متری در صبح روز بعد کاهش یافت، اما هنوز نسبت به مقادیر پایه افزایش نشان می داد و این افزایش اگر چه به لحاظ آماری معنا دار نبود اما قابل ملاحظه بود (p=0/062). مقادیر il-6 سرم در بلافاصله و دو ساعت پس از فرود نسبت به مقادیر مراحل پایه و پس از شب مانی افزایش معنا داری داشت. همچنین میانگین کورتیزول سرم از پیش از صعود تا بلافاصله پس از صعود افزایش یافت و تا 2 ساعت پس از صعود همچنان در سطح بالایی بود اما این افزایش معنا دار نبود. پس از یک شب ماندن در ارتفاع 3962 متری در صبح روز بعد تا نزدیک به مقادیر پایه کاهش یافت و این کاهش تا بلافاصله و 2 ساعت پس از فرود همچنان ادامه داشت. همجنین همبستگی معنا داری بین تغییرات il-6 و کورتیزول پلاسما در هیچ یک از مراحل آزمون به دست نیامد. نتیجه این که il-6 و کورتیزول سرم تحت تأثیر ارتفاع و مراحل مختلف فعالیت کوهنوردی قرار می گیرد، این تغییرات احتمالاً مربوط به نوع انقباض عضلانی،کاهش تدریجی فشار اکسیژن و کاهش ذخایرگلیکوژن می باشد.